Stephan Enter

"Ook nu drong weer tot haar door hoe alles hier hetzelfde leek te blijven – de schuwe en achterdochtige meisjes met hun vale gelaatskleur en dikke vlechten en tuttige brillen; de mannen met hun norse boerse uitdrukking en bloempotkapsels, hun net te korte lange broeken, alles overwegend zwart en donkergrijs, alsof gisteren het staatshoofd was overleden. Brevendal lag midden in Nederland als een onslijtbare zwerfsteen die door zich terugtrekkende eeuwen aan de moderne tijd was nagelaten. Amsterdam en het God- en normloze westen waren al lang niet meer een paar dagreizen ver maar toch was een aanzienlijk deel van de Brevendallers er nooit geweest. En wat ging er in die mensen om? Hoe groot was het deel van hun brein dat in beslag genomen werd door kindoffers, stenigingen, uit te roeien volkeren, allemaal in naam van een naijverige god?"
Zomer, jaren tachtig. Oscar en Louise, broer en zus, zijn opgegroeid op een vervallen landgoed nabij een dorp dat uit twee delen bestaat: een gereformeerd en een Moluks deel, waarvan de leden elkaar met achterdocht bezien. Oscar, in zijn voorlaatste schooljaar, kijkt uit naar het moment waarop hij net als zijn zus kan gaan studeren en de verstikkende saaiheid van de streek achter zich kan laten. Louise komt terug uit haar studiestad en vraagt zich af hoe ze zich inmiddels moet verhouden tot haar religieuze opvoeding.
Pastorale gaat over een eerste, onhandige verliefdheid. Over de vraag waar je je woede laat als het land dat je als KNIL-militair hebt gediend je wegstopt in een voormalig concentratiekamp. En uiteindelijk handelt Pastorale over geworteld zijn, en wat te doen als die wortels rot blijken.